کد مطلب:53694 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » مهدويت

مي گويد امام زمان( هنگام ظهور معجزاتي را به همراه دارد، آن معجزات كدامند؟

ابتدا عرض مي شود كه معجزه چهارچوب خاصي دارد، و تحقق هر امري را كه صرفاً غيرعادي باشد، نمي توان معجزه دانست؛ زيرا معجزه با انگيزه هاي صحيح و الهي، و در شرايط خاص صورت مي گيرد، و بر اين اساس، تنها نشانه هايي كه در راستاي تقويت حق، و تأييد ظهور و قيام مهدي( باشد، و تحقق آنها به صورت عادي ممكن نباشد، معجزه خواهد بود، نه هر حادثة غيرعادي.

تحقق نشانه هاي ظهور، همچون واقع شدن ساير پديده ها، به روال طبيعي و مادي است. ولي پيشگويي برخي از آنها به گونه اي در اخبار بازتاب يافته، كه به نظر مي رسد واقع شدن آنها به طور عادي غيرممكن مي نمايد، و تحقق آنها به صورت غيرطبيعي و به صورت معجزه خواهد بود. مثلاً طلوع خورشيد از مغرب، ظاهر شدن دست و يا نشانه اي با خورشيد در آسمان، صيحة آسماني، و ...، كه اگر همان معناي ظاهري آنها مراد باشد، بايد به گونه معجزه رخ دهند؛ زيرا پديدار شدن چنين اموري عادتاً ممكن نسيت. البته شايد برخي از اين نشانه ها معناي كنايي و رمزي داشته باشند، و اشاره به رخدادهايي داشته باشند، كه پيدايش آنها عادتاً امكان دارد.(1)

در اينجا به دو نمونه از علائم ظهور كه وقوع آنها به صورت غيرعادي است، و با توجّه به معناي معجزه مي توان آنها را معجزه به شمار آورد، اشاره مي كنيم :

1. صيحة آسماني :

ظاهراً صدايي است كه در آستانة ظهور حضرت مهدي( ، از آسمان شنيده مي شود، و همة مردم آن را مي شنوند.(2) رواياتي كه در مورد اين نشانه ها، از طريق شيعه و سني رسيده، فراوان، بلكه متواتر است. امام باقر( مي فرمايند : ندا كننده اي از آسمان نام قائم را ندا مي كند، پس هر كه در شرق و غرب است، آنرا مي شنود. از وحشت اين صدا خوابيده ها بيدار، ايستادگان نشسته، و نشستگان بر پاي خويش مي ايستند. رحمت خدا بر كسي كه از اين صدا عبرت گيرد، و نداي وي را اجابت كند. زيرا صداي نخست، صداي جبرائيل روح الامين است. آنگاه مي فرمايد : اين صدا، در شب جمعه بيست و سوم ماه رمضان خواهد بود. در اين هيچ شك نكنيد، و بشنويد و فرمان بريد. در آخر روز، شيطان فرياد مي زند كه فلاني مظلومانه كشته شده، تا مردم را بفريبد، وبه شك اندازد.(3)









2. خسوف و كسوف :

از نشانه هاي ظهور، كسوف در نيمه ماه، و خسوف در آخر و يا اول همان ماه است. كسوف در روزهاي نخست و روزهاي آخر ماه، و خسوف در روزهاي مياني ماه، طبيعي و عادي است. و در طول تاريخ، بارها و بارها رخ داده، و از نظر علمي، خسوف و كسوف در روزهاي يادشده، پديده عادي به حساب مي آيد. و از ديرباز منجمان بر اساس محاسبه هاي دقيق رياضي و نجومي، زمان گرفتگي خورشيد يا ماه را در طول سال پيش بيني كرده اند. اما خورشيد گرفتگي در وسط ماه، يا ماه گرفتگي در اول يا آخر آن، ظاهراً امري غير عادي است، و رؤيت آن امكان ندارد. البته در خور روايات هم، به غير عادي بودن تحقق اين نشانه ها تصريح شده است. (4)

امام باقر( مي فرمايند : دو نشانه پيش از قيام مهدي( پيش خواهد آمد، كه از زمان هبوط آدم( ،در زمين بي سابقه است. گرفتن خورشيد نيمة ماه رمضان، و گرفتن ماه در آخر آن. مردي به امام عرض كرد : اي پسر رسول خدا! كسوف در وسط و خسوف در آخر ماه؟! حضرت فرمود : آري، من به آنچه مي گويي، دانا ترم. ولي آن دو نشانه اند، كه واقع شدن آنها از زمان هبوط آدم( سابقه ندارد.(5)

در پايان دربارة امور خارق العاده اي كه پس از ظهوراز آن حضرت صادر مي شود، اشاره اي مي كنيم : آنچه كه از برخي روايات استفاده مي شود، آن است كه حضرت مهدي( ، به مقتضاي علم امامت و وحي قضاوت مي كند. امام صادق( مي فرمايد : چون در مكّه ظاهر شود، و اصحاب دور او جمع شوند، و با او بيعت كنند، پس از آن امر كند منادي ندا كند : اين مهدي است كه به قضاي داود و سليمان قضاوت مي كند، و از كسي بيّنه نمي طلبد.(6) و در حديث ديگر فرمود : چون قائم ما قيام كند، خداوند او را علم سيما عطا كند، پس امر مي كند بر كافر، پس موهاي پيشاني ايشان را مي گيرند، و به پاهاي ايشان مي چسبند، و مي كشانند ايشان را به سوي شمشير، و شمشير در ميان ايشان مي نهند.(7)

در حديث ديگري، پيرامون ايمان آوردن يهوديان به دست حضرت مهدي( ، به امر خارق العاده اي اشاره شده، و چنين آمده است : حضرت مهدي صندوق مقدس را از غاري در انطاكيه، و بخش هاي تورات را از كوهي در شام بيرون آورده، و بوسيله آن كتاب با يهوديان به استدلال مي پردازد، و سرانجام بسياري از آنها اسلام مي آورند.(8)



ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منابع و مآخذ :

1. چشم به راه مهدي، جمعي از نويسندگان مجله حوزه، ص270 و 271

2. وافي، ج2،ص443

3. كتاب الغيبه نعماني، ص254

4. چشم به راه مهدي، جمعي از نويسندگان مجله حوزه، ص298

5. كتاب الغيبه نعماني، ص271

6. معجم الاحاديث الامام المهدي، 4/11، ح1090

7. بحارالانوار، ج52، ص320، ب27، ح26

منتخب الاثر، ص309